Look a like

Look a like

"Weet je op wie jij lijkt?"
"Nou, zegt u het eens!"
Het was me al opgevallen dat de man me al enige tijd aan stond te staren. Blijkbaar heb ik een alledaags gezicht, want het is me wel vaker overkomen dat ik op iemand schijn te lijken. Dat kan variëren van een Amerikaanse actrice - van wie ik de naam niet zal noemen omdat het Goldy Hawn is-

een Nederlandse zangeres -van wie ik de naam niet zal noemen omdat haar genre niet bepaald mijn genre is- 

tot het buurmeisje van hiernaast. Echt verbazen doet de vraag me dan ook niet.

"Jij lijkt op Tatjana Simic."
"Op wie?!" 
Mijn mond valt open van verbazing.
Deze vergelijking had ik nog niet eerder gehoord. Terloops dwaalt mijn blik naar mijn voorgevel, om te controleren of er zich daar, sinds vanochtend enige verandering heeft voorgedaan. Maar ze zijn nog steeds van hetzelfde bescheiden formaat. Wachtend op de clou -tevens anticlimax- staar ik hem schijnbaar onnozel aan.
"Ja zo heet ze toch?"
"Volgens mij wel." piep ik onzeker.
"Ja, ik weet niet of je dat als een compliment opvat?"
Tja, dat wist ik op dat moment eigenlijk ook niet.

Als ik even later op het bankje bij de bushalte neerplof, overkomt me nagenoeg hetzelfde.
"Weet je van wie jij wel wat weg hebt?" vraagt de man naast me op het bankje.
"Tatjana Simic?!" gok ik.
"Wie?"
"Tatja ... ach laat maar."
Het schaamrood stijgt me naar de kaken als de man luid begint te lachen. Jajaaa, ho maar, ik weet wat mijn tekortkomingen zijn. Het zweet breekt me uit als zijn aanhoudende, bulderende lach de aandacht begint te trekken van onze medereizigers. Gelukkig komt de bus eraan.
Snel stap ik in. Als de chauffeur me terug roept "hé dame!" kijk ik geschrokken naar mijn kaartje, "ik heb toch ingecheckt?"

"Weet je wel op wie jij lijkt?"
"Ja daaaaaag!!!"

Puntje februari 2015