Keirofobie...

Keirofobie

Ga nooit, maar dan ook nóóit in een 'opwelling' naar de kapper.

Nu heb ik sowieso al iets tegen kappers, waarschijnlijk heeft het te maken met een traumatische ervaring uit m’n jeugd. M’n moeder vond vlechtjes leuk, en aangezien mijn vader in het 'plastic zat', hadden we plastic linten in alle kleuren en maten in overvloed, en het was zonde om die zo maar te laten liggen. Elke ochtend draaide m’n moeder twee afzichtelijke vlechten met plastic linten in m’n haar, en daarna kreeg ik ook nog een ‘leuke’ plastic haarband in om de crisis kompleet te maken.

En een crisis was het, ik kon niet stil staan, en omdat ik niet stil kon staan deed het zeer, en omdat het zeer deed liep ik steeds weg, en omdat ik steeds weg liep kregen we ruzie... tot we het beiden echt goed zat waren en de dichtstbijzijnde kapper er de schaar in mocht zetten.

Leuk, zon' rattenkop met scheve pony... de kinderen uit de buurt hadden allemaal dezelfde rattenkop mét scheve pony, en waarschijnlijk dus dezelfde kapper... Ja, ik heb wat geleden als kind.

Nu jaren later denk ik er nog steeds met afgrijzen aan terug, maar mijn kapperfobie is dus te verklaren, ik dacht dat ik uniek was met m'n fobie, maar het schijnt nog écht te bestaan ook... Keirofobie wordt het ook wel genoemd -klinkt best sjiek- al zeg ik het zelf.

Maar je moet zo nu en dan die struik toch echt een keertje laten fatsoeneren.
Meestal dus ook maar weer bij de dichtstbijzijnde kapper, lekker gemakkelijk, je kent de kapsters, maakt een praatje en door dat praatje vergeet je je angst. Want dat is het... niet dat ik het niet prettig vind, nee het is gewoon pure angst.
Een enkele keer liet ik me ook wel eens verleiden tot een coupe soleil -komt geen schaar aan te pas- in een zaak van een bekende kappersketen.

De eerste keer was ik dik tevreden, dus toen ik een keertje door de stad liep en daar een kapperszaak van diezelfde keten zag, dacht ik,
'wat kan me gebeuren' en ik stapte... 'Let op' ...in een 'opwelling' naar binnen.

Het meisje duwde me een soort menukaart onder m'n neus waaruit ik een keus mocht maken….nou uhhh... coupe soleil dus. Maar toen ik de prijs zag schrok ik me een ongeluk... Sorry, maar dat is me te duur, je zou dáár alleen al een kapperfobie van krijgen.

Ik wilde m'n jas pakken want ik voelde de keirofobie al weer opkomen. Of ik even wilde wachten, vroeg het meisje me met een onzekere blik. De manager moest namelijk weten waarom ik geen gebruik wilde maken van hun diensten.
'Nou gewoon, omdat ik het te duur vind'... Of ik dat zelf even aan hem uit wilde leggen.
Aan de onheilspellende blik van het meisje te oordelen was de manager niet écht aardig.

Omdat ik niet wilde dat ze door mijn toedoen in de problemen zou komen, wachtte ik dus netjes op de niet écht aardige manager.
En ja hoor, daar kwam meneer al aan op hoge poten én z'n bokkenpruik op. Hij keek het meisje aan alsof haar laatste uur geslagen had en vroeg me venijnig waarom ik geen coupe soleil wilde... Ik legde hem uit dat ik het te duur vond en bij een andere zaak van dezelfde keten de helft betaal. 'Ja... maar dan werd het vást niet gespateld.'
'Sorry,' vroeg ik, 'gewat?'...... 'Ge-spa-teld!!!'...... Zei hij nu geïrriteerd en keek me daarbij aan alsof ik van een andere planeet kwam, en zeker niet de zijne.
Nou wél of niet gespateld, wat dat dan ook is, dat maakte mij niet zoveel uit, ik vond het gewoon te duur.

Ik pakte m'n jas en maakte aanstalten om de zaak uit te lopen waarop de bokkepruik wijdbeens en met gekruiste armen voor me bleef staan.
'Daar werd het vást niet gespateld,' zei hij weer met overslaande stem, en het leek wel of hij elk moment in huilen uit kon barsten... het jarenlange inademen van diverse verfdampen was hem waarschijnlijk in z'n bol geslagen, de werkdruk van al dat gespatel eiste nu zijn tol, óf er wilde niemand maar dan ook niémand door hem gespateld worden.
Ik vroeg hem vriendelijk maar dwingend of ik er even langs mocht, en hij maakte een hupsje opzij.

Buitengekomen hoorde ik hem nog luidkeels roepen......


'Maar het werd vást niet GE-SPA-TELD!'



M'n kappersfobie ben ik sindsdien te boven... ik heb nu alleen nog last van een spatelfobie - nog geen idee wat het is- maar er is vast wel weer een sjiek woord voor.

© Ingrid Punt 2010